En toen was de babs ziek…

Het is tijd voor een update, een persoonlijke. Dit keer niet over trouwen, bruiloften of bruidsparen.
Maar een update over mij en de reden dat ik het afgelopen jaar het liefst soms onzichtbaar was en ik online weinig van mezelf liet zien.

Vorig jaar stond mijn leven ineens op zijn kop, ik kreeg te horen dat ik borstkanker had. Er stond een pittig traject op mij te wachten en hoe gek het misschien ook klinkt, ik wilde heel graag blijven werken. Ik wilde niets liever dan al die lieve bruidsparen trouwen. Dus bij elke arts die ik sprak vroeg ik: ‘kan ik blijven werken?’

Niemand wist het maar het werd mijn drijfveer en een doel. Want dit is niet zomaar een baan. Ik mag elke keer weer onderdeel zijn van iets heel speciaals: het vieren van de liefde. Het mooiste wat er is als je het mij vraagt.

Ik was vastberaden en strijdlustig. Vreemd en mooi tegelijk om te ontdekken wat er dan allemaal gebeurd en hoeveel je eigenlijk aan kan. Ik ging in de overlevings- en regelmodus. 

Dankzij mijn geweldige back-up babsen was er altijd vervanging indien nodig. Tot op de dag van vandaag ben ik Bente, Anouk, Geraldiene en Jacomijn ontzettend dankbaar. En ja, we zijn nog steeds elkaars back-up babsen.

Ik zocht een haarwerk uit, liet mijn wenkbrauwen tatoeëren, schreef speeches en regelde nieuwe benoemingen met de gemeenten op mijn laptop vanuit bed.

Mijn behandelingen werden op mijn verzoek aan het begin van de week gepland, zo was de kans groter dat ik me in het weekend beter voelde. Ik zette alles op alles.
Uiteindelijk kon ik veel bruidsparen zelf trouwen. En jeetje, wat gaf dit mij energie!

Kennismakingen voor dit jaar deed ik in die periode online en al die real life kopjes koffie hielden deze stellen tegoed.
Die heb ik in de winter gezellig ingehaald want ik kom altijd naar jullie toe. ‘Haarwerk op en gaan’ werd mijn motto.

Vanwege het haarwerk liet ik al mijn foto’s overal gewoon lekker staan. En nu vermijd ik al maanden foto’s van mezelf, bewust.
Want ook al groeit het hard, het gaat mij niet hard genoeg en het voelt nu niet als mij.
Ik zie er nu dus niet uit zoals op mijn foto’s maar die foto’s voelen wel als mij, ingewikkeld hé?

Daarbij kwamen de vragen: ‘heb je je haren geknipt?’ Uh…tja…hoe reageer je dan? Ook ingewikkelder dan je soms denkt. 

Is uiterlijk dan zo belangrijk? Ja en nee, bruidsparen kozen mij niet vanwege mijn mooie lange haren (is mij verteld;).
Maar als je je niet jezelf voelt en niet uitstraalt wat je wilt uitstralen zit dat in de weg.

Daarnaast is een foto het eerste wat mensen zien in hun zoektocht naar een babs. Dus voor het online plaatje is het zeker belangrijk.

Daarom nu alsnog mijn verhaal want ik doe niet aan ingewikkeld en het voelt goed om er open over te zijn.
Maar ook omdat ik meteen goed nieuws kan delen want vorige week had ik mijn eerste controle en alles is goed!

En ondanks alles zijn er vorig ook veel mooie dingen gebeurd. Ik vergeet het soms, maar we zijn zelf stiekem getrouwd aan het begin van deze rollercoaster.
Want ik had dit allemaal niet kunnen doen zonder Julian, mijn rots in de branding die altijd voor mij klaar stond en hemel en aarde voor mij heeft bewogen.

Dus besloten we te trouwen en deze strijd samen aan te gaan als man en vrouw. Als dat geen love story is…..
Per toeval kregen we een prachtige trouwdatum: 04-04-2024. Of bestaat het toeval niet?

Ook een shout-out naar alle geweldige mensen van het Alexander Monro ziekenhuis, de beste, fijnste, mooiste en meest liefdevolle plek die ik mij had kunnen wensen in deze ellende.  

Last but not least: een hele dikke dank je wel voor al mijn geweldige bruidsparen die het vertrouwen in mij hadden en hebben, ondanks alles. Ik ben jullie allemaal ontzettend dankbaar. Want dankzij jullie kan ik doen wat ik doe, vol passie en vol liefde. Voor jullie ga ik door het vuur!  

Liefs,

Mariëlle